"Waarom niet iets verderop op vakantie!?", vroeg het sympathieke stel zich af en zocht haar heil op het Afrikaanse vasteland. Een hotel aan het strand in de plaats Bakau ten noordwesten van Gambia (daar The Gambia genoemd) was het gevolg en zoals de inlanders hun land noemen naar de rivier die door het land stroomt. Het landje grenst aan 2 kanten aan buurland Senegal. Gambia wordt ‘The Smiling Coast of Africa’ genoemd. Dat is ook zo: een vriendelijk en goedlachs gezelschap, die Gambianen. Jurjen en zijn vriendin maakten van de gelegenheid gebruik om ook Senegal te bezoeken met een safari-dagtrip. Vooral de neushoorn maakte indruk op hen.

Structuur
Ieder mens heeft regelmaat, gewoontes en structuur nodig. Zo ook de Gambiaanse locals maar ook Jurjen. Dus werd hij al snel gestrikt door de plaatselijke ‘straat’-voetballers voor een dagelijks potje voetbal op het strand. Aftrap om half 6 in de namiddag op een plek vlak bij zee, niet ver van het hotel. 2 Doelen gemaakt van ieder 2 stokjes met een tussenruimte van ongeveer een meter en daartussen een diep veld van pakweg 60 meter. Geen gemarkeerde lijnen. Aan een kant de zee als lijn en aan de andere kant oplopend strand dus daar blijf je liever, als speler, weg. Een diep smal veld, dus wordt er diep gespeeld. Allemaal jeugdige donkere jongens. Dikker als enige blanke. 10 tegen 10. Strijd.

Voetbal verenigt
"Ik werd meteen opgenomen en was geïntegreerd", "voetbal als spel kent nauwelijks grenzen", aldus de wereldburger. Op de achtergrond muziek uit de geluidsboxen. 'Well so this is Christmas and a Happy New Year", aldus schalde wijlen John Lennon vreedzaam richting speelveld. Het leek geen toeval.

Een voetbal met een veter
Daar liet het mij aan denken. Vroeger in de kindertijd van de schrijver van dit stuk voetbalde 'iedereen' in zijn dorp op straat, veldje of pleintje met een bal met een veter. Ook 10 tegen 10 en tot de tien. De winnaars bleven staan en moesten weer tegen een team dat erbij gekomen was. Dat gebeurde 60 jaar later weer in Gambia, wel met een betere bal maar veelal op blote voeten en verder straatvoetbal zoals het vroeger in Holland ook gespeeld werd met doelen gemaakt van 2 jassen. Soms speelden we zelfs met een echte leren bal. Heel vroeger een bal met een veter. Het meest begeerde verjaardags-cadeau voor jongens in die jaren. Het bruine leder was voorzien van een opblaasbare binnenbal, die na het oppompen met een veter moest worden dichtgesnoerd. Je moest op de ongelijke veldjes wel handigheden met het leer onder de knie krijgen, anders werd je volgende keren bij partijen maken als laatste gekozen of moest je op doel.

“Kom er eens af”
Tussen de kleine doeltjes bleef dus steeds een speler als vliegende keeper staan. Er werd dus nauwelijks gescoord. Als toeschouwer dacht je: "kom er eens af, van die goal". Jurjen scoort een keer met een kopbal na een mooie aanval. Maar volgens de meerderheid te hoog. Vervolgens werd er tegengescoord maar door hands? Er werd nog aan de enige blanke onder de spelers gevraagd of het hands was? Maar de Nederlander antwoordde met: "I am not in the position to have a opinion about that”. Een diplomatiek antwoord van een leider in wording die het op dat moment niet wilde zijn. De pot werd door Dikker uiteindelijk verloren. De winnaars bleven staan en gingen verder tegen een andere groep en Jurjen kon weer aandacht besteden aan de vakantie.

Winterstop
Jurjen Dikker voetbalde tijdens de winterstop in Gambia zoals wij vroeger op straat deden toen met een bal met een veter maar zij nu met een betere. We kwamen vroeger alleen nog thuis om te eten. Een bal, 4 stokken en 2 teams met strandvoetballers waren in Gambia zo'n 6000 km van Heemskerk de ingrediënten voor een pot straatvoetbal voor de Haarlemse speler in ODIN-dienst. Een leuke voetbalpot heeft kennelijk niet méér nodig.





















Auteur & Foto's: Pierre Cremers.