De jaren ’70, vaste grond onder de voeten
In de jaren ’70 veranderde er veel. De vereniging was enorm gegroeid en zeker na de verhuizing en de nieuwbouw moest een aantal zaken worden vastgelegd. Niet iedereen had hetzelfde idee over hoe de vereniging verder moest. Er was behoefte aan duidelijke structuur en vastgelegd beleid.
De hoge werkdruk voor de bestuursleden en de wens om meer mensen bij het vele werk te betrekken was de aanleiding om de bestuursstructuur eens onder de loep te nemen.
Met een nieuwe structuur hoopte het bestuur te bereiken dat bestuursleden minder zwaar zouden worden belast en dat door inschakeling van niet-bestuursleden op verantwoordelijke posten een verdergaande democratisering van het verenigingsleven zou worden bereikt.
De groei van de vereniging ging maar door, met name bij de jeugd. Duidelijk werd wel dat er ook bij de jeugd steeds meer beleidsmatiger gewerkt moest worden.
In mei 1972 vond de verhuizing naar de Hoflaan plaats, er waren op dat moment twee velden beschikbaar. Men ging er toen vanuit dat per ’73-’74 het derde veld erbij zou komen en per ’74-’75 het vierde veld. Nadat er eenmaal verhuisd was naar de nieuwe velden kon er ook gebouwd gaan worden. Met de kantine kon nog niet begonnen worden, dus moest er een noodkantine neergezet worden. De tijdelijke kleedkamers die al aan de Hoflaan stonden, werden omgebouwd tot een kantine. Deze kantine was 17 x 5 meter waarin zich een gezellige bar met tap bevond.
Eind 1971 werd begonnen met de ruwbouw van de kleedkamers, in het voorjaar van 1972 konden de leden zelf aan de slag. Behalve de acht kleedkamers, elk voorzien van een douche, toilet en wasgelegenheid, bevinden zich in het gebouw drie ruimtes met een eigen douche voor scheidsrechters, een ruime EHBO-kamer en een materialenhok. Het gebouw is 50 meter lang en 7 meter breed. Aan het gebouw was reeds een luifel bevestigd, waaronder in de toekomst eventueel een tribune zou kunnen worden gebouwd. Dat is enige jaren daarna ook gebeurd.
Op 22 september 1972 was het zo ver. De noodkantine en de nieuwe kleedgelegenheid werden officieel in gebruik genomen.
Begin 1974 kon ODIN ’59 aan de bouw van haar derde kantine beginnen, na de “voorlopige” kantine aan de Hoogdorperweg, de “nood” kantine aan de Hoflaan, was het nu tijd om een echte kantine te gaan bouwen. Een grote groep vrijwilligers stortte zich op deze klus, dankzij deze mensen werd een prachtig clubhuis gerealiseerd. Het gebouw werd 30 meter lang en 15 meter breed en behalve een kantine, waarin de zelfgemaakte bar een prominente plaats innam, was er een bestuurskamer, een keuken, een bergruimte en een ruime entree met toiletgroep. De uiteindelijke bouwkosten bedroegen ƒ 226.000,- .
De officiële opening was op zaterdag 8 juni 1974. Met het clubhuis was het nieuwe sportcomplex in de schaduw van kasteel Assumburg compleet.
Heemskerk groeide en de vereniging trok veel leden, vooral jeugd, aan. Aan het begin van het seizoen ’74-’75 werd er voor het eerst een ledenstop afgekondigd. Een zware stap voor de jonge, groeiende vereniging. Met 16 senioren- en 38 jeugdteams en de komst van een nog jongere categorie, namelijk de mini-pupillen, leek een vijfde veld toen al onontkoombaar. Tot op de dag van vandaag leeft die wens nog, maar dat veld is er nooit gekomen.
Sportief gezien waren er niet zo veel hoogtepunten als in de jaren ’60. Het eerste jaar in de KNVB kon degradatie maar net ontlopen worden, de ploeg eindigde op de één na laatste plaats. Het volgende seizoen, in 1972, degradeerde de club uit de KNVB en kwam weer uit in de eerste klasse van de HVB. Het tweede team werd dat jaar kampioen in de reserve eerste klasse van de HVB, maar kon door de degradatie van het eerste team niet promoveren. Twee seizoenen draaide ODIN ’59 lang mee in de top van de eerste klasse, maar promotie zat er niet in.
Het verloren terrein werd in 1975 heroverd, een gelijkspel in Vijfhuizen tegen SCW betekende het kampioenschap en daarmee keerde de club weer terug in de “grote” bond. 
Het ging toen beter dan de eerste keer, direct deed ODIN ’59 lang mee en eindigde uiteindelijk in het eerste seizoen op een verdienstelijke derde plaats. Dat gebeurde met een ploeg waarin de jeugd de kans kreeg zich te bewijzen. Het tweede team werd ook dit jaar weer kampioen van de reserve hoofdklasse en kon nu wel naar de KNVB promoveren.
De daarop volgende seizoenen was ODIN ’59 een goede middemoter in de vierde klasse. Het tweede team slaagde erin om het seizoen ’78-’79 ongeslagen kampioen te worden van de reserve derde klasse. Zij bezorgde ODIN ’59 daarmee het eerste KNVB-kampioenschap in haar geschiedenis!
De jaren ’70 startte ODIN ’59 dus “in de kelder van de KNVB”, de vierde klasse. Daar maakte de club voor het eerst een degradatie mee. Na een kortstondig verblijf in de HVB keerde de club via een kampioenschap weer terug in de vierde klasse van de “grote bond”. Belangrijk was dat ook het tweede team meegegroeid was, ook zij speelden in de KNVB.
